צום באַדױערן האָט מירע־רבקה נישט קיין שיינע מעשׂיות פֿון אַ רײַכן ייִדישן ייִחוס צו דערציילן. קיינער אין איר משפּחה האָט נישט גערעדט קיין װאָרט ייִדיש, װאָס זאָל שױן נישט לאַנג האָבן אַריבער אױף גױיִש. ס׳איז מעגלעך אַז אירס אַ באָבעס־באָבע פֿון דרײַ הונדערט יאָר צוריק האָט יאָ גערעדט ייִדיש, נאָר נאָך אַ לינקן ראָמאַן מיט אַ רײַזנדיקן עטיאָפּיער האָט די באָבע געמוזט אָפּגעבן איר אומגעזעצלעך קינד אַ קריסטלעכער משפּחה אין אַ דערבײַיקן דערפֿל. אַזוי אַרום האָט דאָס צװײַגעלע פֿון מירע־רבֿקהס ייִחוס־קייט זיך אָפּגעריסן פֿון ייִדישן שטאַם גיכער װי דער ייִדישער פּױפּס. מיט עטלעכע הונדערט יאָר שפּעטער, זומער 2015 אױף דער ייִדיש פֿאַרם, האָט דאָס אוראוראייניקל מירע־רבקה אָפּגעזוכט די פֿאַרלױרענע ייִדישקייט און זיך גענומען צום לערנען ייִדיש. אין גיכן איז איר גאַנץ לעבן, ברוך־השם, פֿאַרייִדישט געװאָרן. זינט 2017 איז זי צופֿרידן צו זײַן די קאָאָרדינאַטאָרשע פֿאַר דער ייִדיש־װאָך. מירע־רבקה האָט אױך אַ דאָקטאָראַט אין עפּעס, אָבער זי האָט מערניט אױסגעפֿאָרשט טערקישע שפּראַכן. נו װאָדען, ייִדיש?
